- mutuor
- mūtŭor, ātus, 1, v. dep. a. [mutuus], to borrow something of some one (class.; opp. mutuum do, commodo, credo).I.Lit., to obtain a loan of money:II.
mutuari pecunias,
Caes. B. C. 3, 60:pecuniam,
Gai. Inst. 4, 73.—Also without acc.:a Caelio mutuabimur,
Cic. Att. 7, 3, 11:mutuari cogor,
I am obliged to borrow, id. ib. 15, 15, 3.—Of other things than money:domum,
Tac. Or. 9:auxilia ad bellum,
Hirt. B. G. 8, 21.—Trop., to borrow, to take for one's use, to derive, obtain, get, procure:1.orator subtilitatem ab Academiā mutuatur,
Cic. Fat. 2, 3:a viris virtus nomen est mutuata,
id. Tusc. 2, 18, 43:consilium ab amore,
Liv. 30, 12:quem (sensum) a Latrone mutuatus est,
Sen. Contr. 3, 10, 8:figuras ab aliquo,
Quint. 8 prooem. 25:verba ex proximo mutuari licet,
id. 10, 1, 13:a personis affectus mutuari,
id. 11, 3, 73; so,verba,
id. 1, 12, 58; 12, 10, 27:praesidium ab innocentiā,
Val. Max. 6, 2, 1:regem a finitimis,
id. ib. 3, 4, 2; App. M. 6, p. 178, 11.Act. collat. form: mūtŭo, āre, to borrow: ad amicum currat mutuatum: mutuet mea causa, Caecil. ap. Non. 474, 4.—2.mūtŭ-ātus, a, um, in pass. signif.:luna mutu atā a sole luce fulget,
with borrowed light, Plin. 2, 9, 6, § 45.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.